Boekpresentatie Schellingwouderkerk

Uitnodiging voor een boekpresentatie in de Schellingwouderkerk
Wijkergouw 6
1023 NX Schellingwoude

Op zaterdag 8 november 2014 om 13.00 uur
van het boek:

Trouwen
40 jaar voltrekken van huwelijken

van de schrijver:
Adri Appelman (1948), auteur en trouwambtenaar, geeft met dit boek op een ludieke en serieuze manier inzage in de wereld van trouwen zoals dat in een grote stad plaatsvindt. Sinds 1975 heeft hij ruim 4300 huwelijken voltrokken: zowel ‘ten stadhuize’, op stadsdeelkantoren als op bijzondere locaties: gevangenissen, ziekenhuizen,  kerken, zelfs op varende schepen en met zijn blote voeten in het zand van strandjes. Verhalen over  inspirerende, maar ook dramatische huwelijken. De verhalen uit dit  boekje zullen niet alleen herkenbaar zijn voor collega’s,  maar  ook inspirerend voor alle toekomstige trouwlustigen. Het is een boek dat voor iedereen, of je nu wel in huwelijkssprookjes gelooft, een uitdaging om te lezen. Zonder daarbij de werkelijkheid uit het oog te verliezen.

Een stukje uit het boek:
Nee, ik had ze niet eerder gezien en ja, ik had de bruid alleen vijf minuten per telefoon gesproken. Ze wilden geen ringen wisselen tijdens de partnerschapregistratie en ze zouden met tien personen, inclusief vier getuigen, komen. Ze hadden geen bijzondere eisen want “hij was al eerder getrouwd geweest”, maar het moest wel gezellig worden.

Daar kwamen ze binnen. Twintig jaar leeftijdsverschil. Hij in spijkerbroek met gaten en herstellapjes erop en op zijn krullerige haar een zwarte goochelaarshoed. Zij in een korte jurk met een carnavalsdiadeem in het haar. Ook de rest van het gezelschap was redelijk alternatief maar waarschijnlijk wel goed opgeleid. Na een aantal bijdehante opmerkingen van het gezelschap begon ik aan mijn verhaal. Ik heb ze tevens uitgelegd dat een huwelijk na het uitspreken van het ‘jawoord’ al een feit is, maar dat er pas van partnerschapregistratie sprake is als alle handtekeningen op de aktebladen zijn gezet. Waarop ik de bode voorstelde de deur maar op slot te doen totdat iedereen getekend had. Met de mobiele telefoons werden de nodige foto’s genomen. Na het wat stroeve begin werd het eigenlijk steeds gezelliger. Alleen kregen ze bij het weggaan geen partnerschapregistratieboekje, een mooi woord voor bij het Scrabbelen,  want het stadsdeel werkt heel marktconform: waar niet voor betaald is krijg je niet. Aangezien ze dus niet voor het boekje hadden betaald eindigde ik met het feliciteren en wenste ze een goede toekomst toe. Nadat ik iedereen had overgedragen aan de goede zorgen van de bode werd ik bedankt voor de bewezen diensten door een toch wel ruimhartig applaus.